شاید بتوان دولت دوازدهم را دولتی با تصمیم‌های اقتصادی در نیمه‌شب نامید. دولتی که اعلام سیاست‌های اقتصادی خود را به نیمه‌های شب موکول می‌کند و این اعلام یکباره، به‌راحتی ستون‌های اقتصاد ایران را با قدرت هشت ریشتر به لرزه درمی‌آورد.

از اعلام قیمت چهارهزارو ۲۰۰ تومانی برای ارزی که قرار بود تک‌نرخی شود (در ۲۰ فروردین ۹۷)، تا اعلام نرخ سه هزار تومانی برای بنزین آزاد در نیمه‌شب ۲۴ آبان ۹۸، به وعده‌های دولت رسیده‌ایم! هفته گذشته رئیس‌جمهور وعده گشایش اقتصادی داد که مشروط به اجازه رهبری بود. به ‌دنبال او مشاورش حسام‌الدین آشنا هم در توییتر به مردم گفت که برای گرفتن هر تصمیم اقتصادی یک هفته صبر کنید.
یک هفته‌ از این وعده رئیس‌جمهور گذشته اما در میان همه گمانه‌ها از طرحی رونمایی شد –آن هم نه به‌ صورت شفاف- که حکایت از تکیه دولت بر منابع جیب ملت دارد. اما آیا این شیوه مدیریت در کشورهای دیگر هم مرسوم است؟ آیا با وعده می‌توان گشایش اقتصادی ایجاد کرد؟

وعده‌های سیاسیون، عدم ثبات و نااطمینانی را در فضای اقتصادی کشور تشدید کرده است و این روند، سرمایه‌ها را گریزان می‌کند. رونق وقتی ایجاد می‌‎شود که چرخ تولید به حرکت در‌بیاید؛ اما آیا وعده‌های دولت و اقدامات خلق‌الساعه او نظیر فروش اوراق نفت، صرف چرخاندن چرخ تولید می‌شود و برای اقتصاد ایران زمینه گشایش را فراهم خواهد کرد؟

دولت دوازدهم، غیرشفاف‌ترین دولت از نظر تصمیم‌های اقتصادی است؛ دولتی که نیمه‌شب تصمیم‌هایش را اعلام می‌کند و رئیس‌جمهور در واکنش به افزایش نرخ بنزین و نارضایتی‌هایی که در پسِ آن به‌ وجود آمد، گفت: «خودم هم جمعه متوجه افزایش نرخ بنزین شدم». در دولت روحانی قرار بود ارز تک‌نرخی شود. در نیمه‌شب ۲۰ فروردین سال ۹۷ یکباره نرخ چهارهزارو ۲۰۰ تومانی برای ارز اعلام می‌شود و حالا به‌جای یک‌نرخی که برای ارز دولتی اعلام شد و قرار بود این ارز به همه تعلق بگیرد، نه‌تنها هر روز عرضه ارز ارزان محدودتر شد، بلکه امروز شاهد چهار نرخ ارز در بازار هستیم. آیا این رفتار رئیس‌جمهور ایران، در دیگر جاهای دنیا هم سابقه دارد؟ این شیوه تصمیم‌گیری و وعده‌دادن چه تأثیری بر اقتصاد ایران خواهد داشت؟

فضای گمانه‌زنی، بی‌اعتمادی به امنیت سرمایه‌گذاری را بیشتر می‌کند. زیرا نمی‌دانید که چه اتفاقی می‌خواهد بیفتد. این تداوم رکودی است که در ساختار کلان کشور ما وجود دارد و همواره باید منتظر باشیم که اتفاق بعدی چیست. در چنین شرایطی سرمایه‌گذاری بلندمدتی در کشور شکل نمی‌گیرد، زیرا نااطمینانی زیاد است و همواره این نااطمینانی به‌ واسطه هزینه مبادله‌ای که گفتار مسئولان ایجاد می‌کند، تحریک می‌شود.

اگر نفت دو سال آینده با قیمت بالاتر فروش رود، پولش متعلق به صاحب اوراق است و اگر قیمت افت کرده باشد، پول نفت به خریدار اوراق بازگردانده خواهد شد. به این ترتیب به نحوی می‌خواهند نقدینگی را از میان مردم خارج کنند. چنین رفتارهایی گشایش ایجاد نمی‌کند. تا زمانی که تولید رونق نیابد که اشتغال ایجاد شود، صادرات انجام شود و ارز به کشور بازگردد، رونقی نخواهیم داشت.