کشور ما به لحاظ موقعیت جغرافیایی و سرزمینی مانند بسیاری از دیگر کشورهای جهان، همواره در معرض بلایا و بحران های طبیعی و انسانی است. از این رو، لزوم وجود سازمان های رسمی برای حمایت و کمک رساندن به آسیب دیدگان در کنار تشکل های شناسنامه دار مردمی( مردم نهاد)، ضروری بنظر می رسد.
این سازمان های رسمی و دولتی موظف هستند که با آموزش مستمر نیروهای مردمی و با گردآوردن اطلاعات میدانی و تجهیزات پیشرفته و جذب بودجه های کافی، در بزنگاه ها و وقوع بحران، عملیات کمک رسانی را زیر نظر داشته باشند و کنترل و نظارت تخصصی در حین کمک رسانی را اعمال نمایند.
با وجود فعال بودن این سازمان ها در کشور، متاسفانه تجربه چند دهه گذشته، چه قبل و چه بعد از انقلاب اسلامی نشان می دهد که کمک رسانی و انجام عملیات امداد و نجات و حمایت از آسیب دیدگان، از نظم و هماهنگی و بهینگی لازم برخوردار نیست و از تخصص و انباشت تجربه مفید، استفاده و بهره برداری مفید نمی شود.
در برهه کمک رسانی و حمایت از آسیب دیدگان عملا شاهد سردرگمی، بی مدیریتی، بی سامانی و پراکندگی در عملیات و فعالیت ها هستیم. این وضعیت درهم ریخته ، موجب می شود که از امکانات بهره برداری مفید صورت نگیرد و نتوان ارزیابی درستی از عملکردها بدست آورد.
بنظر می آید که در بحث کمک رسانی و حمایت از آسیب دیدگان، هنوز نتوانسته ایم روحیه خدمتگزاری و فریادرسی به فرودستان و نیازمندان را که ریشه در آموزه های دینی دارد در قالب تشکل و سازمان های رسمی و تخصصی به سامان برسانیم.
متاسفانه هنوز اصرار داریم که نام محله و نام مسجد و هیئت و نام برخی بزرگان و خیران و نهادها و اصناف همچنان پشت جریان کمک رسانی ها دیده شود.
این تنگ نظری و خویشتن بینی، موجب شده است که سازمان های رسمی کمک رسان نتوانند از نظر نیروی انسانی و جذب بودجه های دولتی و مردمی، درخششی داشته باشند و همچنان ضعیف و کم فروغ ظاهر می شوند.
از سوی دیگر، در بازتاب و اطلاع رسانی از میزان خدمات و کمک رسانی نیز بعضا شاهد سمت و سو گیری های سیاسی و ترجیح این بر آن و درشت نمایی و ریز نمایی نام دستگاه های کمک رسان هستیم.
برای رسیدگی به این نقص و کاستی بزرگ در کشورمان و مشخص شدن دستگاه های متولی کمک رسانی و نظارت بیشتر بر هزینه های هنگفتی که به امر حمایت و کمک رسانی اختصاص می یابد، لازم است از تجربیات دیگر کشورها استفاده شود و سامان بیشتری بر مجموعه فعالیت های برهه کمک رسانی داده شود.
گسترش ویروس کرونا که منجر به برقراری محدودیت هایی در روابط شهروندان گردید و بسیاری از کسب و کارها را به تعطیلی و رکود کشاند،موجب کاهش درآمد اقشاری از مردم بویژه مساغل غیر دولتی گردید. متاسفانه در نبودن سازمان های حمایتی و کمک رسان آماده و مجهز، اندک بودجه های حمایتی نیز میان سازمان ها و گروه هایی تقسیم می شود که فاقد تجربه و پیشینه کمک رسانی هستند و بدین گونه، چه بسا دست نیازمندان به کمک ها نرسد و یا کالای مورد نیاز آنان تامین نشود.
بر پایه آنچه گذشت، بحران کرونا بار دیگر کاستی و نارسایی و نابسامانی امر کمک رسانی را به سطح آذهان رساند …….و این سناریو گویی قرار است بارها و بارها تکرار گردد.