در آذرماه سال کنونی نگارنده این یادداشت، سه یادداشت در توصیف و تشریح و تبیین وحدت حوزه و دانشگاه و کارکردهای تازه این وحدت نوشت و منتشر نمود تا نسل جوان دانشگاهی با پیشینه و اهداف و آسیب های کنونی این وحدت بیشتر آشنا شوند.
چندی از دوستان و همکارانی که در دلسوزی و فرهیختگی ایشان شک ندارم پیام فرستادند که دوران و عمر این وحدت و حواشی آن سپری شده و از این رو، این یادداشت ها خواننده ندارد و دستاوردهای این وحدت، عملا به زیان دانشگاه تمام شده است.
پاسخ اینجانب به سفارش و نقد دوستان و همکاران گرامی این بود که نسل ما به گذشته خویش تعلق خاطر دارند و نمی توانند از آن فاصله بگیرند ضمن آنکه به رغم همه کاستی ها و عیوب این وحدت، همچنان حوزه و دانشگاه تنها مرجع جامعه ایران هستند و بی گمان در بزنگاه ها به فریاد ملت خواهند رسید و لذا این ثروت را باید پاسداشت.

اخیرا جناب وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری در بازدید از نمایشگاه آثار علمی حوزویان اظهار نمودند که قرار است در چند دانشگاه کشور، حوزه علمیه دایر شود تا دانشجویان بتوانند با علوم حوزوی و معرفت های دینی بیشتر آشنا شوند و دانشگاهیان و حوزویان بتوانند حول محور علوم انسانی به داد و ستد علمی بپردازند. یعنی همان علومی که امروزه در دانشگاه ها در قالب چندین رشته دانشگاهی ترویج و تدریس می شود.

پیشینه سه دهه و اندی از وحدت حوزه و دانشگاه، شاهد تاسیس و راه اندازی دفتر همکاری های علمی حوزه و دانشگاه در قم و انتشار جزواتی پیرامون علوم انسانی اسلامی و بی نتیجه ماندن آن کوشش ها بوده است و تاکیدات پی در پی اسلامی کردن علوم انسانی و غربی دانستن ماهیت آن، سال هاست که به گوش می رسد و اخیرا طرح بازنگری در مواد درسی این رشته ها هم به سامان نرسید و بلکه به آشفتگی این دورس و رشته ها منجر گردید.

جای بسی تاسف است که وزیر محترم علوم و تحقیقات و فناوری و سکاندار آموزش عالی کشور بی خبر از پیشینه این طرح های شکست خورده، به جای فراخوان دانشگاهیان و روحانیون معزز حاضر در دانشگاه ها به آسیب شناسی این وحدت و تبیین کارکردهای تازه برای آن، همان طرح های گذشته را دوباره تکرار می کنند!!

واقعیت این است که دانشگاه ها همچنان به غلط در نگاه دسته های زیادی از روحانیون، عامل و بستر رشد غربگرایی و وابستگی فکری به اغیار و موجب سستی روحیه دینداری در نسل جوان و دانش آموختگان حیران دانشگاهی است و لذا با آوردن حوزه و آمدن روحانیون به محیط های دانشگاهی می توان جلو انحطاط این مرکز علمی را گرفت و روح دینداری و مردمگرایی را در آن زنده نگه داشت و رشد معنویت در آن، در کنار رشد علمی می تواند از دانش آموختگان گمگشته این مرکز، انسان های والا و سربه راه بسازد و نزدیک شدن حوزه به دانشگاه و استقرار حوزه در دانشگاه می تواند به تولید علوم انسانی اسلامی منجر شود.

متاسفانه در کنار این فرضیه و برداشت های نادرست از دانشگاه ها، خالی الذهن بودن و بی اطلاعی برخی متولیان آموزش عالی و سطحی نگری آنان به مقوله وحدت حوزه و دانشگاه بیش از بدبینی دسته ای از روحانیان به دانشگاه، موجب بی اعتبار شدن نقش و مرجعیت دانشگاه ها در جامعه شده است.

به هر حال، به باور نگارنده این سطور، حوزه و دانشگاه به عنوان دو نهاد علمی و مرکز تجمع فرهیختگان مردم و ملت می توانند با شناخت نقش تاریخی خود در تاریخ معاصر ایران به عنوان دو مامن و پناهگاه اجتماعی و مرجعیت علمی همچنان برای جامعه ایران فایده رسان باشند و از رشد خشونت و بی فرهنگی و گسستگی جلوگیری نمایند.